Sinds een paar jaar woon ik in een fantastisch huis. Het heeft een ruime woonkamer met een gashaard en een aparte keuken met een hoog plafond. De kinderen hebben allemaal een mooie kamer en er zit een leuke tuin bij.
We hebben het niet altijd zo luxe gehad. Tot een paar jaar geleden woonden we in een krap rijtjeshuis, eigenlijk te klein voor een gezin met 3 kinderen en thuiswerkende ouders. Maar meer konden we niet betalen. We waren al lang blij als we elke maand weer de eindjes aan elkaar wisten te knopen. Als ik boodschappen deed telde ik in m’n hoofd de bedragen op van de producten in mijn mandje, zodat ik zeker wist dat ik niet in de problemen zou komen aan de kassa. Dure luxe producten zoals een fles wijn kocht ik zelden.
Die tijd is voorbij. Ik kan nu zonder nadenken boodschappen halen, ik weet zeker dat er genoeg geld op de rekening staat om af te kunnen rekenen. Als ik het wil kan ik elke dag een glas wijn nemen.
Maar ik mag wel oppassen dat ik geen watje word. Ik word niet alleen slechter in hoofdrekenen, ik ben sowieso minder scherp. Om rond te komen was ik vroeger altijd bezig met voorbereiding en planning. Ik had een kledingsysteem voor de kinderen, ik had voordelig ingeslagen kleding ‘op de groei’ in dozen. Maaltijden plande ik zorgvuldig rond goedkope ingrediënten. Klusjes in huis deed ik allemaal zelf, vaak met gerecyclede materialen. Nu betrap ik mezelf er soms op dat ik een klusjesman wil bellen voor een scheef hangende deur. Of even naar de winkel loop voor een wissewasje, gewoon omdat ik niks van tevoren heb gepland.
Het is natuurlijk ook heel fijn om dat te kunnen doen. Ik KAN een klusjesman bellen, ik KAN even snel iets in de winkel gaan halen. Maar als ik dat voortdurend ga doen dan wordt dat normaal en dat wil ik niet. Want ik wil de luxe die ik nu in mijn leven ervaar ook zo blijven ervaren. Als luxe. En niet als normaal. Als luxe normaal wordt, dan moet je op zoek naar nieuwe luxe en dan kom je in een wedloop terecht waar ik liever buiten blijf. Groter, mooier, beter, luxer. Voor je het weet ben je er aan gewend, of erger: word je een snob. Ik ken genoeg mensen die blasé zijn geworden van allerlei luxe. Die filterkoffie als armeluis koffie beschouwen, of weigeren hun kont in een spijkerbroek te hijsen als het niet een broek van merk X is.
Om een stoere getrainde die-hard frugal te blijven moet ik blijven trainen. Die scheef hangende deur ga ik dus maken. De maaltijden beter plannen. Drie weken geen wijn drinken om daarna extra te genieten van een koud glas witte wijn.
Luxe moet precies dat blijven wat het is: luxe.
Haha Ellen, man en ik hebben vorige week voor hovenier/stratenmaker gespeeld. Leuk om te merken dat we ook dat samen kunnen! En het scheelt natuurlijk de ingehuurde hulp.